Ale czy ludzie mogą na sobie polegać?

Hej!
Dzisiejszy dzień całościowo go obejmując jak dotąd mija mi dobrze.
Ale... *Widzicie? Mówiłam, zawsze jest ale* zaczął się tragicznie.
Czemu?

Nie było mnie kilka dni w szkole, bo byłam chora, ale dziś akurat miałam iść. Ari- moja przyjaciółka- poinformowała kolegę którego mama miała nas zawieźć, że jutro będę, a jej samej nie.
Wszystko OK.
Dzwonię by się upewnić, że z nim jedziemy, do mamy Ari. Po czym dostaję informację treści następującej:

"Jay -nazwijmy go Jay, nie pytajcie, czemu.- postanowił pojechać rowerem, nic ci nie powiedział?"

 Wpadam w załamkę bo poprawiałam dziś polski, czyli MUSZĘ być w szkole, a on mnie wystawia. Czuję się, jakby cały świat miał mnie w dupie. Idę do mamy, bo miała wolne. Mówię jej o tym, a ona odpowiada mi, że niektórzy ludzie są już tacy a-społeczni. Nie mogła mnie zawieźć, bo tata wziął samochód. Na pieszo jakaś godzina, rowerem pół. Pociąg właśnie uciekł.

Po czym słyszę pukanie do drzwi. I widzę w nich Jay'a. (No cóż najwyraźniej mama Ari musiała się już skontaktować z jego mamą.)

Skończyło się w tym wypadku w miarę dobrze.

Ale czy ludzie mogą na sobie polegać? 

 Mogą. Ale nie na tych a-społecznych.
Cóż. Życie jest dziwne.
Gdy chcesz dobrze, wychodzi źle.
Czasem po prostu nie trzeba tracić nadziei. *Tak, wiem, gadam co najmniej jakby stało się coś wagi krajowej.*
Ale trzeba przejmować się drobnostkami, bo to najczęściej przez nie ponosi się największe konsekwencje.
Przynajmniej u mnie :)
A u Was?
Zgaduję, że tylko ja jestem taka trochę nie tentego.

Sami spróbujcie przeanalizować sobie to, co napisałam wyżej.

Jak zamierzacie spędzić wakacje?
Macie już plany?

xxx

A.